Γιατί Ναρκωτικά;
(Ο Κυκλώνας του θανάτου αγγίζει τα παιδιά μας).
Το μεγάλο "γιατί" της καταφυγής των νέων μας στον απαίσιο κόσμο των ναρκωτικών. Γιατί τα παιδιά μας συλλαμβάνονται σ' αυτή την σκληρή τανάλια του θανάτου, αφού και "γνώσεις" κατέχουν γύρω από το πρόβλημα και πολύμορφη "εμπειρία" διαθέτουν, όσον αφορά στον σκοτεινό κόσμο του παραλογισμού του αφιονισμού και της νύχτας;
Και όμως! Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ιδιαίτερες "γνώσεις" με τις οποίες είναι φορτισμένος ο διανοητικός τους ορίζοντας. Ενώ ταυτόχρονα γνωρίζουμε πολύ καλά πως τα παιδιά μας στερούνται την "γνώση", που σώζει την ζωή και ελευθερώνει από τις παγίδες και τους κινδύνους της καθημερινότητας.
Τα περισσότερα μοιάζουν σαν το υπερωκεάνιο, που υπερσύγχρονο παραμένει ακινητοποιημένο στο λιμάνι μέχρις ότου εφοδιαστεί με καύσιμα και λειτουργήσει η μηχανή, για το μεγάλο ταξίδι της ελευθερίας.
Δίχως καύσιμα, εσωτερική πνοή και κίνηση παραμένει ξέπνοο στο λιμάνι. Κι ο νέος δίχως εσωτερικό οπλισμό, πνευματική τροφοδοσία, σύρεται στις άγονες γραμμές της ζωής, εύκολο θύμα της εσωτερικής του αδυναμίας, αστάθειας και ρευστότητας. Καρυδότσουφλο στην μανία της εγκόσμιας αγωνίας, δίχως υπαρξιακό όραμα.
Και αλήθεια! Μοιάζει η ζωή ενός νέου, που αρχίζει να παιγνιδίζει με τα περίεργα και τόσο φθοροποιά κυκλώματα του πολύμορφου αφιονισμού, όπως το αυτοκίνητο που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα σ' έναν επικίνδυνο κατήφορο, ενώ από τη μια η την άλλη πλευρά του δρόμου ο γκρεμός εφιαλτικά κλονίζει την αντοχή αυτού που τον κοιτάει.
Σχεδόν πάντοτε ο κατήφορος, οι "πέτρες" των κοινωνικών μας δρόμων, η αδύνατη αντοχή του νεανικού οργανισμού "χτυπημένη" από την βαθιά λαχτάρα για τις νέες γνωριμίες, νέες εμπειρίες, η ψευδαίσθηση του νέου, του οδηγού, για κάποιες δυνατότητες αντιστάσεων, που έχει και που τόσο εύκολα, τόσο απλά αχρηστεύονται από την πολυκαιρία της ασυδοσίας, δημιουργούν τα ολοκληρωτικά ψυχοφθόρα και σωματοφθόρα ναυάγια, που σπρώχνουν ασυγκράτητα έξω από την "ζωή", στον αχόρταγο Καιάδα του θανάτου.
Και όχι μόνο!
Η έλλειψη υπεύθυνης παιδείας, που ξεκινάει σαν πνευματική επαναστατική φλόγα και κατακαίει τα φθοροποιά κεντρίσματα του άκρατου αισθησιασμού της εποχής του άφιλου και αδιέξοδου παραλογισμού της νύχτας, της άκαρδης λογικής δημιουργεί τις προϋποθέσεις για το οδυνηρό ναυάγιο του νέου μέσα στον κόσμο των εξαρτήσεων.
Σήμερα θεωρούμε "παιδεία" ότι μεγαλώνει τον ορίζοντα της λογικής και στενεύει τη δύναμη της καρδιάς. Έτσι δημιουργήσαμε νέους – ρομπότ, ασυγκίνητες υπάρξεις, δίχως φλόγα αγωνίας για πνευματικές ανατάσεις και ποιοτικές "περιπέτειες".
Δίχως ταπεινό φρόνημα και ελεύθερη συνείδηση. Το αποτέλεσμα φαίνεται στην τραγωδία του ανθρώπου της εποχής μας.
Το ζούμε καθημερινά· το αντιμετωπίζουμε τραγικά· το αγγίζουμε εφιαλτικά.
(Ο Κυκλώνας του θανάτου αγγίζει τα παιδιά μας).
Το μεγάλο "γιατί" της καταφυγής των νέων μας στον απαίσιο κόσμο των ναρκωτικών. Γιατί τα παιδιά μας συλλαμβάνονται σ' αυτή την σκληρή τανάλια του θανάτου, αφού και "γνώσεις" κατέχουν γύρω από το πρόβλημα και πολύμορφη "εμπειρία" διαθέτουν, όσον αφορά στον σκοτεινό κόσμο του παραλογισμού του αφιονισμού και της νύχτας;
Και όμως! Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ιδιαίτερες "γνώσεις" με τις οποίες είναι φορτισμένος ο διανοητικός τους ορίζοντας. Ενώ ταυτόχρονα γνωρίζουμε πολύ καλά πως τα παιδιά μας στερούνται την "γνώση", που σώζει την ζωή και ελευθερώνει από τις παγίδες και τους κινδύνους της καθημερινότητας.
Τα περισσότερα μοιάζουν σαν το υπερωκεάνιο, που υπερσύγχρονο παραμένει ακινητοποιημένο στο λιμάνι μέχρις ότου εφοδιαστεί με καύσιμα και λειτουργήσει η μηχανή, για το μεγάλο ταξίδι της ελευθερίας.
Δίχως καύσιμα, εσωτερική πνοή και κίνηση παραμένει ξέπνοο στο λιμάνι. Κι ο νέος δίχως εσωτερικό οπλισμό, πνευματική τροφοδοσία, σύρεται στις άγονες γραμμές της ζωής, εύκολο θύμα της εσωτερικής του αδυναμίας, αστάθειας και ρευστότητας. Καρυδότσουφλο στην μανία της εγκόσμιας αγωνίας, δίχως υπαρξιακό όραμα.
Και αλήθεια! Μοιάζει η ζωή ενός νέου, που αρχίζει να παιγνιδίζει με τα περίεργα και τόσο φθοροποιά κυκλώματα του πολύμορφου αφιονισμού, όπως το αυτοκίνητο που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα σ' έναν επικίνδυνο κατήφορο, ενώ από τη μια η την άλλη πλευρά του δρόμου ο γκρεμός εφιαλτικά κλονίζει την αντοχή αυτού που τον κοιτάει.
Σχεδόν πάντοτε ο κατήφορος, οι "πέτρες" των κοινωνικών μας δρόμων, η αδύνατη αντοχή του νεανικού οργανισμού "χτυπημένη" από την βαθιά λαχτάρα για τις νέες γνωριμίες, νέες εμπειρίες, η ψευδαίσθηση του νέου, του οδηγού, για κάποιες δυνατότητες αντιστάσεων, που έχει και που τόσο εύκολα, τόσο απλά αχρηστεύονται από την πολυκαιρία της ασυδοσίας, δημιουργούν τα ολοκληρωτικά ψυχοφθόρα και σωματοφθόρα ναυάγια, που σπρώχνουν ασυγκράτητα έξω από την "ζωή", στον αχόρταγο Καιάδα του θανάτου.
Και όχι μόνο!
Η έλλειψη υπεύθυνης παιδείας, που ξεκινάει σαν πνευματική επαναστατική φλόγα και κατακαίει τα φθοροποιά κεντρίσματα του άκρατου αισθησιασμού της εποχής του άφιλου και αδιέξοδου παραλογισμού της νύχτας, της άκαρδης λογικής δημιουργεί τις προϋποθέσεις για το οδυνηρό ναυάγιο του νέου μέσα στον κόσμο των εξαρτήσεων.
Σήμερα θεωρούμε "παιδεία" ότι μεγαλώνει τον ορίζοντα της λογικής και στενεύει τη δύναμη της καρδιάς. Έτσι δημιουργήσαμε νέους – ρομπότ, ασυγκίνητες υπάρξεις, δίχως φλόγα αγωνίας για πνευματικές ανατάσεις και ποιοτικές "περιπέτειες".
Δίχως ταπεινό φρόνημα και ελεύθερη συνείδηση. Το αποτέλεσμα φαίνεται στην τραγωδία του ανθρώπου της εποχής μας.
Το ζούμε καθημερινά· το αντιμετωπίζουμε τραγικά· το αγγίζουμε εφιαλτικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου