Ο ΗΘΙΚΟΣ «ΣΦΑΓΙΑΣΜΟΣ»
ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΜΑΣ

Το κακό παράγινε. Ένα ασυγκράτητο και ασύντακτο κύμα ηθικής και πνευματικής παραλυσίας φαίνεται να κυριαρχεί, πάντα διαλυτικά και επικίνδυνα ρυπαρογόνα, στην κοινωνία των νέων μας. Το ξεστράτισμα από «ότι άγιο, αληθινό και ωραίο»· η αδιαφορία για την ομορφιά και την ιερότητα τόσο του σώματος, όσο και της ψυχής· η ελπίδα για κάτι αγνό και αληθινά ανθρώπινο· ο πόθος για έντιμες αγωνίες και ο βαθύς πόνος για ωραίους και υψηλούς αγώνες στη ζωή· η επικίνδυνη αιχμαλωσία σε δυνάμεις που διαλύουν την αντοχή του σώματος και την λογική του … μυαλού· η ατονία και η ελαττωματική λειτουργία της καρδιάς, αυτού του θαυμάσιου εργαστηρίου ηθικής ευαισθησίας και αγιότητος· το οργιαστικό άνθισμα του πολύμορφου εγκλήματος, έρχονται να επισημάνουν την βαθειά φθορά των νεανικών μας υπάρξεων.
Μέσα στον μαραμένο και πολυδύναμα χτυπημένο κοινωνικό μας ιστό, που τόσο φτηνά· ανίερα και βέβηλα κατάντησε «σπουδαστήριο δολοφονίας», οι νεανικές ψυχές κουλουριάζονται, σαν το λαβωμένο φίδι, βαρειά πληγωμένες από την αστοχία της παράλογης ζωής, την ασύνετη «νυχτερινή περιπέτεια», την απώλεια του νοήματος της ζωής και την θλιβερή πια ψευδαίσθηση, πως η ασυδοσία και η ηθική φθορά αποτελούν τα «σωσίβια» του κύρους της νεότητας και τις άγκυρες ασφάλειας μέσα στον ανταριασμένο κατακλυσμό της αναλγησίας· του εγωισμού και της αφιλίας των καιρών μας.
Ο νεανικός κόσμος συρόμενος με το απαίσιο δίχτυ αυτής τη … λογικής, που στη βάση της είναι παραλογισμός και αιχμαλωσία, ολοένα και περισσότερο απογυμνώνεται από τα ενδύματα της ευπρέπειας· του σεβασμού και της ιερότητας. Δεν τον συγκινεί η αμάραντη και ζωηφόρος ελπίδα της ηθικής. Ούτε τον εμπνέει ο ωραίος δρόμος μιας γενναίας και ανυποχώρητης αντίστασης. Δεν ζει μέσα στο φως και την πνευματική αγωνία. Κινείται στο σκοτάδι, την ρυπαρότητα και την θλίψη.
Έχασε το μυστικό νόημα της ζωής, που κυοφορεί την γοητεία μιας δυνατής και ιερής αγωνίας. Θεωρεί ηθικό, ότι κινείται στην λογική … του ενστίκτου. Πιστεύει ευπρεπές, ότι παρασύρει ο τυραννικός λίβας της ασυδοσίας. Δεν αντέχει τους αγώνες. Ούτε ανέχεται τις αγωνίες. Γι' αυτό "τρέμει σαν το άγριο πουλί στον ερχομό της θύελλας". Βυθίζεται σε αδιέξοδους λογισμούς. Χάνεται στα σκοτάδια των ενοχικών του κρίσεων. Επιχειρεί κάποτε – κάποτε να δραπετεύσει από τον ένοχο και σκοτεινό αυτόν κόσμο, αλλά η συνείδησή του έχει γίνει ο τυραννικός κατήγορος και με "χίλια σπαθιά" τον γεμίζει πόνο· τρόμο· περιπέτεια.
Δεν μπορεί να ηρεμήσει. Αυτός ο κόσμος "είναι η κόλαση" το μαρτύριο. Και δεν μπορεί να καταλάβει πια πως το μαρτύριο το κουβαλάει μέσα του. τον πνίγει η αμαρτία. Τον στεναχωρεί η καθημερινή αστοχία.
Και ακόμη ! Η πεισματική άρνηση να ζήσει προσωπικά τον λόγο του Θεού, που είναι δύναμη ζωής και πνοή ελπίδας· που είναι η ελευθερία, την οποία με απόλυτο τρόπο και πεισματικά αναζητάει η ανήσυχη και ταραγμένη ψυχή του· που είναι η μυστική και χαροποιός ανάσα, για να ξαστερώνει τον μουντό εσωτερικό του ορίζοντα· που προσφέρει την δυνατότητα και την βεβαιότητα μιας ήρεμης δημιουργικής και αμόλυντης ζωής, τον εγκλωβίζουν μέσα στα στενά και τόσο στεγανά "τείχη" μιας ηθικοψυχικο-σωματικής φυλακής.
Έτσι, λοιπόν, παγιδεύτηκε στο φρικτό κολαστήριο της ασυδοσίας, όπως αυτό διακινεί ο "πολιτισμός της σύγχρονης δυστυχίας". Στην αρχή έχασε την ικανότητα να κρίνει σωστά και υπεύθυνα. Να τολμά στη ζωή. Να υποτάσσει την ατίθαση και βέβηλη λογική στην δυναμογόνο πνοή της συνείδησης. Ότι κρίνει είναι λάθος· κίνδυνος· θάνατος. Σκοτείνιασε, λοιπόν, η λογική του και οι όποιες επιλογές του είναι προϊόντα φτηνά και θολά· καρποί του φοβερού ενστίκτου.
Με σύντροφο και οδηγό το ξέφρενο ένστικτο δεν διστάζει να ποδοπατήσει αξίες. Ιδιαίτερα την αμόλυντη ηθική προίκα του. Και σαν γυμνοσάλιαγκας σύρεται στα βαλτόνερα της κοινωνίας. Τύπος της νύχτας· "καμάκι" της ώρας· ασυγκίνητος Δον Ζουάν περιφέρεται "στρατοκόπος" της καθημερινότητας. Δεν "κολλάει" πουθενά. Ούτε υπολογίζει ηθική και αξιοπρέπεια.
Περίεργος στις κινήσεις του· "τολμηρός" στις επιλογές του· αδίστακτος στις προτιμήσεις του· ακούραστος στα έργα του· ανυπόταχτος σε αναστολές και φρεναρίσματα· σκληρός στην άρνηση· απόλυτος στο λόγο του· ζωηρός σε πράξεις φθοράς· απροβλημάτιστος και ασυντόνιστος στα "μη" και "μήπως" κάποιων από τον χώρο της λογικής και της σοβαρότητας· αρνητής στο φως και τα "φανερά έργα"· δούλος φτηνός και υπηρέτης ευτελής στο σκοτάδι· την ρυπαρότητα και την τυραννική του αιχμαλωσία.
Με θολωμένη ψυχή· "σαλεμένο" μυαλό· ραγισμένη καρδιά ανεβαίνει τον μαρτυρικό του Γολγοθά χωρίς να έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται την τραγική του πορεία. Είναι ο πρωταγωνιστής στο τρελό θέατρο της ζωής και δεν μπορεί να νιώσει την τραγωδία του. Μοιάζει σαν το ναυαγό, που πίνει τη θάλασσα για να γλιτώσει λιγοστεύοντας το νερό, και δεν διαθέτει ίχνη της λογικής προκειμένου να καταλάβει πως η θάλασσα είναι απέραντη και το νερό δεν πρόκειται να λιγοστέψει. Είναι αιχμάλωτος και του αρέσει. Μειώνεται η σωματική του αντοχή στην έρημο της ασωτίας και τον ικανοποιεί. Κάποτε-κάποτε βυθίζεται στην απογοήτευση, ύστερα από την αίσθηση κάποιας σωματικής ταλαιπωρίας, αλλά και πάλι δεν "τα βρίσκει με τον εαυτό του". Δεν συναισθάνεται την κατηφορική του πορεία. Δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο, που ελλοχεύει δίπλα του. προχωράει με πάθος το έργο της προσωπικής – εσωτερικής του κατεδάφισης. Αφαιρεί κάθε ένδυμα σεβασμού· προσθέτει αγωνίες· πολλαπλασιάζει τις ψυχικές του κρίσεις· διαιρεί ότι καλό υπάρχει στον θολωμένο ορίζοντα της καρδιάς του και παραδίδεται "άνευ όρων" στο ψυχοσωματικό του ράγισμα.
Η μυστική μήτρα μέσα στην οποία επωάζονται όλα τα παραπάνω είναι η ηθική ερείπωση. Από το θεμελειακό αυτό αίτιο πηγάζει το "μεγάλο κακό" και αδρανοποιεί· αχρηστεύει· ολοκληρωτικά διαλύει κάθε σωματοψυχική και πνευματική αντίσταση στο νέο. Έτσι ο νέος γίνεται ένα περίεργο "φτερό στον άνεμο" της ασυδοσίας· ένα τραγικό "περιφερόμενο πάθος" και προχωρεί στην καθημερινή του περιπέτεια αδίστακτα. Ποδοπατώντας αρχές· αγνοώντας αξίες· υπηρετώντας την φθορά και την εξαθλίωση μέσα από τον άγριο και μαρτυρικό δρόμο μιας καθολικής εξαγρίωσης.
Ανάγκη, λοιπόν, να αναστηλώσουμε τις πεσμένες ηθικά νεανικές προσωπικότητες. Εάν θέλουμε, τίμια και αληθινά, να ζήσουν με ευπρέπεια και αρετή. Αν επιθυμούμε οι νέοι μας να μεγαλώσουν εξοπλισμένοι ηθικά και πνευματικά και όχι σαν κινητές ανθρώπινες φιγούρες δίχως ψυχή και καρδιά. Σπέρνοντας την αθλιότητα, που γεννά την ηλιθιότητα και την αναλγησία. Εξάλλου τον νέο δεν τον κάνει η ηλικία, αλλά η πίστη· η ψυχική ομορφιά· το μεγαλείο της καρδιάς η ελευθερία της σκέψης· η αρρείπωτη συνείδηση· το υψηλό φρόνημα και η πνευματική γοητεία· Αντίθετα, έχουμε μια γερασμένη πρόωρα προσωπικότητα, που σύρεται "για σφάξιμο" στα ανιερά κολαστήρια μιας εξαθλιωμένης κοινωνίας. Στην οποία όμως δεν μπορούμε να στηρίξουμε το μέλλον αυτού του τόπου, αφού το παρόν προοιωνίζει δεινά· αγχόνες θανάτου και μαρτυρικές πορείες.
Το γεγονός, λοιπόν, που έρχεται ανησυχητικό από την δύσκολη καθημερινότητα και μας γεμίζει τρόμο· άγχος· αγωνία και άστατο προβληματισμό, πως οι περισσότεροι νέοι μας σήμερα δεν ζουν, απλά και άρρυθμα επιβιώνουν στον παλμό του ενστίκτου· της ανάγκης και της περιπέτειας, είναι ανάγκη να μας οπλίσει με αγωνία ελπίδας και αλήθειας. Όπως έρχεται από το ζωφόρο κανάλι της Ορθόδοξης ζωής. Αλλιώς τα ερείπια θα αυξάνονται, οι νέοι θα σταυρώνονται στον φθηνό Γολγοθά της εγκόσμιας αγωνίας και μεις θα παραμείνουμε οι τραγικοί καταμετρητές των ναυαγισμένων θυμάτων.