Πήγαμε για να δώσουμε και φύγαμε γεμάτοι...

Όλη την εβδομάδα σκεφτόμουνα σχεδόν συνέχεια την Κυριακή και ανυπομονούσα να έρθει. Διότι την Κυριακή αυτή θα πηγαίναμε με το κατηχητικό στο ΠΙΚΠΑ της Βούλας.
Ένα ίδρυμα το οποίο φροντίζει παιδιά τα οποία έχουν διανοητική καθυστέρηση, σύνδρομο down και κινητικά προβλήματα τα οποία είναι είτε ορφανά είτε έχουν γονείς.
Ανυπομονούσα τόσο πολύ διότι είχα αποφασίσει ότι όση ώρα θα ήμουνα εκεί θα την αφιέρωνα ολοκληρωτικά σε αυτά τα παιδιά. Θα ξεχνούσα τον εαυτό μου και θα τον δώριζα σε αυτά τα παιδιά για να χαρούνε και να χαρώ και εγώ με τη χαρά τους.
Ξεκινήσαμε λοιπόν μετά την Κυριακάτικη Λειτουργία με προορισμό το ΠΙΚΠΑ. Ανυπομονούσαμε όλοι να δούμε τα παιδιά, να παίξουμε μαζί τους και να τους δώσουμε τα δωράκια που τους είχαμε ετοιμάσει. Απλά δωράκια που όμως τους έδωσαν μεγάλη χαρά διότι και αυτά τα παιδιά απλά είναι και δεν απαιτούν φανταχτερά παιχνίδια και δώρα για να χαρούνε αλλά απλά πράγματα προσφερόμενα με αγάπη, καλοσύνη και ένα χαμόγελο. Μόλις φτάσαμε εκεί ο καθένας μας πήρε υπ' ευθύνη του ένα παιδί. Κάποιοι πήγανε να ρίξουν βολές στις μπασκέτες με τα παιδιά.
Μπασκέτες οι οποίες ήταν σχεδόν διαλυμένες αλλά αυτό δεν τα πείραζε τα παιδιά. Το μόνο που ήθελαν ήταν η συντροφιά μας και να παίζαμε μαζί τους δείχνοντάς τους αγάπη. Άλλοι παίξανε μπάλα, άλλοι απλά κάνανε βόλτες κάποια παιδιά με τα καροτσάκια τους και είδα ότι με αυτά τα ελάχιστα πράγματα που για «φυσιολογικά» παιδιά ίσως να μη σήμαινε τίποτα, αυτά τα παιδιά ήταν τόσο χαρούμενα!
Επιπλέον από αυτά τα παιδιά εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να διδαχτούμε πολλά πράγματα. Μέσα τους είδα πραγματική αγάπη και αυτοθυσία. Αγάπη αληθινή χωρίς εγωισμό. Ειδικά ένα περιστατικό με συγκλόνισε. Επειδή δεν μπορούσαμε να τα βγάλουμε όλα βόλτα στον υπαίθριο χώρο για να παίξουμε έπρεπε αναγκαστικά να διαλέξουμε.
Μπήκαμε, λοιπόν, σε ένα δωμάτιο για να πάρουμε ένα παιδί. Σε εκείνο το θάλαμο όλα σχεδόν τα παιδιά ήταν σε μια κατάσταση που μόνο με καροτσάκι μπορούσαν να μετακινηθούν. Μόλις μπήκαμε μέσα όλα μαζί μας έλεγαν: "Μην πάρετε εμένα τον Αντώνη βγάλτε έξω βόλτα", "Ναι, ναι τον Αντώνη". Τι θυσία! Τα παιδιά θυσίαζαν την βόλτα τους- αν και βγαίνουνε σπάνια έξω- για να πάει βόλτα ο φίλος τους, του οποίου η μόνη διαφορά ήταν ότι δεν επικοινωνούσε και τόσο καλά με το περιβάλλον όσο τα υπόλοιπα.
Να παράδειγμα αγάπης, αυτοθυσίας και φιλίας!
Στο τέλος αυτής της επίσκεψής μας μαζευτήκαμε όλοι μαζί και κάναμε προσευχή.

Είπε το «Πάτερ ημών» ένας από τους μικρούς φίλους μας και στο τέλος της προσευχής μία μικρή κοπελίτσα 10- 11 ετών, η Αμαλία, σηκώνει το βλέμμα της στον ουρανό, χαιρετάει και λέει με μια απλότητα: "Γεια σου Χριστέ".
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως αυτό το "γεια σου Χριστέ" έφτασε τόσο ψηλά, ως το Θρόνο του Θεού και Εκείνος το δέχτηκε με αγάπη.
Φεύγοντας από εκεί κατάλαβα ότι ένιωθα μια χαρά στην καρδιά μου ανείπωτη. Μια χαρά που την νιώθαμε όλοι.
Μια χαρά που μας τη χάρισε ο Θεός διότι πήγαμε εκεί για να δώσουμε και όχι για να πάρουμε.
Δώσαμε αγάπη και δεν περιμέναμε αντάλλαγμα. Και όπως είπε και ο Κύριος «Μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» γιατί όταν παίρνεις γεμίζουν τα χέρια αλλά όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά. Και εμάς η καρδιά μας γέμισε εκείνη την ημέρα και κατανοήσαμε τι ήθελε να πει ο Κύριος. Νομίζεις ότι πας εκεί για να δώσεις αλλά τελικά παίρνεις. Νομίζεις ότι πας να δώσεις κουράγιο και σου δίνουν κουράγιο. Πας εκεί για να προσφέρεις και σου προσφέρουν. Φεύγεις γεμάτος.
Είδαμε ότι αυτά τα παιδιά έχουν μια τόσο καθαρή καρδιά σαν διαμάντι. Μια καρδιά καθαρή γεμάτη αγάπη και καλοσύνη. Έχουν σίγουρα μια τόσο καθαρή σχέση με το Θεό που δεν την έχουμε πολλοί από εμάς.
Επιπλέον δεν έχουν ίχνος εγωισμού και υπερηφάνειας γιατί κιόλας δεν έχουν και τίποτε να υπερηφανευτούν. Και παρόλο που δεν έχουν τα πράγματα που εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε ότι είναι απαραίτητα για την ευτυχία, είναι τόσο χαρούμενα μα τόσο χαρούμενα.
Έχουν μια χαρά που θα τη ζηλεύαμε οι περισσότεροι και αυτό όχι- όπως θα λέγανε πολλοί- λόγω της διανοητικής τους καθυστέρηση και επειδή δεν καταλαβαίνουν, αλλά επειδή η σχέση τους με τον Θεό είναι τόσο καθαρή και ζηλευτή που δεν την έχουμε πολλοί από εμάς που είμαστε υγιείς τόσο σωματικά όσο και διανοητικά.
Έχουν μια τόσο καθαρή και απλή καρδιά και γι' αυτό είναι «τα αγαπημένα παιδιά του Θεού», όπως έλεγε ο Γέρων Παΐσιος. Ας προσευχόμαστε, λοιπόν, για αυτά τα παιδιά να τα έχει καλά ο Θεός.

Μαθητής Λυκείου Από την Αθήνα

Πηγή: www.impantokratoros.gr